Kliknij tutaj --> 🎈 kat oddech wymarłych światów recenzja

Listen to music from KAT - Oddech Wymarłych Światów like Głos Z Ciemności, Śpisz Jak Kamień & more. Find the latest tracks, albums, and images from KAT - Oddech Wymarłych Światów. Kat - Oddech wymarłych światów [Full Album] Upload, share, download and embed your videos. Watch premium and official videos free online. Download Millions Of Videos Online. The latest music videos, short movies, tv shows, funny and extreme videos. Discover our featured content. Credits. Arranged By, Composed By, Music By – Kat (10) Bass – Tomasz Jaguś. Cover [Cover Project] – Andrzej Brzezicki. Guitar – Piotr Luczyk, Wojciech Mrowiec. Lyrics By – Robert Lor ( tracks: B1), Roman Kostrzewski ( tracks: A1 to A5, B2 to B5) Management [Production Management] – Krzysztof Domaszczyński. Percussion – Ireneusz Po latach oczekiwań fanów - ponownie w sprzedaży jedna z najbardziej klasycznych pozycji muzyki metalowej! "Metal and Hell" to reedycja debiutanckiego krążka KATa, który ukazał się w 1986 roku i stanowił anglojęzyczną wersję wydanego później albumu "666". Reedycja wierna jest swojemu oryginałowi i wydana zostanie z najwyższą Listen online to Kat - Oddech wymarłych światów - Kat - Głos z ciemności and find out more about its history, critical reception, and meaning. Playing via Spotify Playing via YouTube Playback options Site De Rencontre Brin D Amour. Kat - 666 Wydawca: Klub Płytowy Razem / Nuclear War Now! Productions / Stuff / Silverton / DBC Rok wydania: 1986 Metal I Piekło Diabelski Dom, cz. I Morderca Masz Mnie Wampirze Czas Zemsty Noce Szatana Diabelski Dom, cz. III Wyrocznia Czarne Zastępy 666 Skład: Roman Kostrzewski - śpiew; Piotr Luczyk - gitara, chórki; Ireneusz Loth - perkusja, chórki; Wojciech Mrowiec - gitara, chórki; Tomasz Jaguś - gitara basowa, chórki Produkcja: Krzysztof Domaszczyński Metal był zawsze muzyką opozycyjną w stosunku do typowo konsumpcyjnego i purytańskiego społeczeństwa, dlatego budził wśród różnego rodzaju tradycjonalistów wiele kontrowersji. W niemal każdym kraju znalazł się jakiś metalowy skandalista, a w polskich warunkach sporo w tych kategoriach mówiło się o twórczości zespołu Kat, której zarzucano propagowanie satanizmu i deprawację młodzieży. Nazwa grupy pochodzi ponoć od rejestracji samochodowej, typowej dla miasta Katowice. Zespół uformowali w 1979 r. gitarzysta Piotra Luczyk i perkusista Ireneusz Loth. Zanim formacja zasłynęła jako polski prekursor heavy i thrash metalu, muzycy grali instrumentalnego hard rocka i wpływy tego gatunku będą jeszcze słyszalne na pierwszych płytach Kata. Najwięcej kontrowersji wywoływała osoba wokalisty Romana Kostrzewskiego, który dołączył do zespołu nieco później, w 1981 r. Charakterystyczny sposób śpiewania Kostrzewskiego, pełen jęków, westchnień, zawodzeń i innego rodzaju artykulacji w połączeniu z tekstami o tematyce wampiryczno-diabelskiej po prostu musiał budzić niepokój w katolickiej Polsce. Zresztą liryki Romana z pierwszych wydawnictw Kata były też poddawane krytyce i z innego powodu - nie zawsze są to po prostu teksty wysokich lotów. Dla mnie nie ma to większego znaczenia, liczy się klimat kompozycji i jeśli wokaliście uda się stworzyć odpowiednią kombinację środków wyrazu, to dużo więcej do szczęścia nie trzeba. A Kostrzewskiemu się to udaje, ba, pod tym względem wydawnictwo 666 uważam nawet za najlepsze w dyskografii grupy. Co sprawia, że darzę je takim sentymentem? Paradoksalnie, jego pozorne słabości jak choćby samo brzmienie i produkcja, są akurat jego największymi atutami. Piwniczne, ostre brzmienie gitar dobrze się komponuje z zawodzącym głosem wokalisty, więc osoby podatne na wszelkiego rodzaju psychosugestie mogą faktycznie uwierzyć, że ta muzyka pochodzi od samego diabła. Sama płyta jest polskojęzyczną wersją wydanego wcześniej albumu Metal And Hell i w moim odczuciu wypada lepiej, kiedy materiał odśpiewywany jest w rodzimym języku. Pierwsze w zestawie jest Metal I Piekło, nagranie utrzymane w stylistyce szybkiego heavy/black metalu, podobnego nieco do pierwszej płyty Bathory i niektórych kawałków Venom. Dość techniczne i poprawnie zagrany zestaw dźwięków, ale to jeszcze na szczęście nie jest szczyt możliwości kompozytorskich zespołu. Sto razy lepszy jest Diabelski Dom, cz. I, numer osadzony bliżej konwencji klasycznego hard rocka, a do tego uzbrojony w liczne, łatwo wpadające w ucho melodie. Jest bardziej skoczny, dynamiczny, mimo swych mrocznych tekstów nawet dość wesoły. Fani starego, dobrego hard rocka powinni się z nim obowiązkowo zapoznać. Wraz z Mordercą grupa powraca do stylistyki szybkiego heavy metalu, okraszonego ponurym i pełnym grozy głosem Kostrzewskiego, gdzieniegdzie też adekwatnymi do nastroju chórkami. Nie muszę chyba dodawać, że takich ścieżek najlepiej słucha się z wieczora, w przyciemnionym pokoju i będąc po kilku kieliszkach czerwonego wina... Dalej nadciąga Masz Mnie Wampirze, jeden z moich absolutnych faworytów z tego krążka. Solidne, hard rockowe riffy suną do przodu, a zaraz potem Kostrzewski wchodzi ze swoim wokalem przypominającym jęki jakiegoś potępieńca, uwięzionego w lochach średniowiecznego zamku (albo ducha tegoż kilkaset lat później) i udaje mu się tę werwę utrzymać do końca nagrania. W refrenach z kolei dominuje śpiew bliższy szeptowi, wciąż jednak bez psucia pierwotnego zamysłu kompozycyjnego. No i za solówką coś pięknego, wspaniała melodia wygrywana przez gitary z towarzyszeniem sekcji rytmicznej, niby jakby z innej bajki, a jednak pasująca do utworu jak ulał. Stylistyka gry zmienia się wraz z utworem Czas Zemsty. Jest to taka heavy metalowa ballada, gdzie niektóre partie wokalne są wręcz recytowane, próżno natomiast szukać gitar akustycznych i tym podobnych rzeczy zazwyczaj kojarzonych z balladami. Po postu wolna, ale nie pozbawiona ciężkości kompozycja, brzmiąca trochę, jakby była napisana do wykonania w okolicach cmentarza czy kostnicy. Noce Szatana to znów takie szybsze heavy, w którym niektóre zagrywki przywodzą mi na myśl kawałki wczesnych Megadeth i Mercyful Fate. Miło mieć świadomość, że już w połowie lat '80 mieliśmy w Polsce zespoły grające na światowym poziomie. Na kolejnej pozycji Diabelski Dom, cz. III, czyli trzecia część rozpoczętej wcześniej opowieści. Nieco słabsza od części pierwszej i drugiej, ale zaraz zaraz, właśnie, gdzie zagubiła się część druga? Spokojnie, znajdziemy ją na płycie Oddech Wymarłych Światów, gdzie Kostrzewski raz jeszcze zabłyśnie ze swoim talentem wokalnym. I znów jeden z moich ulubieńców na krążku - Wyrocznia. Uwielbiam te wszystkie melodie tutaj występujące, uwielbiam to, co tutaj ze swym głosem wyrabia gardłowy. Czuć grozę, czuć obłęd i potępienie, prawdziwie diabelska muza. Wszystko strukturalnie osadzone gdzieś pomiędzy rytmicznym hard rockiem a heavy metalem, po raz kolejny czuję dumę, że nagranie zostało skomponowane w kraju nad Wisłą. Trochę niepotrzebnie zespół pozwolił sobie na galopadę przed solówką, ale i tak nie psuje to pozytywnego obrazu całości. Lubię też i Czarne Zastępy, głównie za samą muzykę gdyż akurat tutaj liryki faktycznie nie są najwyższych lotów. Zazwyczaj je ignoruję, traktując głos Kostrzewskiego po prostu jako jeden z instrumentów. Ostatni w zestawie jest numer tytułowy, 666. Raz jeszcze powrót do heavy/speed metalu, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Kompozycja prostsza i sporo ustępująca połowie nagrań z tego wydawnictwa, ale na szczęście i tutaj formacja nie zapomniała o zamieszczeniu kilku chwytliwych melodii. Dziwią mnie niektóre opinie wygłaszane przez, niestety w większości, domorosłych "ekspertów", którzy tej płycie wystawiają niskie noty. Jak dla mnie ten krążek to absolutna klasyka polskiego metalu i Kat zasłużenie zaliczany był do naszej gatunkowej wielkiej trójcy obok TSA i Turbo. Cholernie dobry album nietuzinkowego zespołu z charyzmatycznym frontmanem, w dodatku obdarzonym nieprzeciętnym głosem. Polecam. Oficjalna strona zespołu Kat i Roman Kostrzewski: Oficjalna strona zespołu Kat: Rok 2019 przyniósł dwa piekielnie ważne wydarzenia dla fanów największej legendy rodzimej sceny metalowej. Mowa oczywiście o kapeli KAT – prekursorach nadwiślańskiego trash i heavy metalu. Jednakże podobnie jak dwie Polski, istnieją dwa Katy. KAT Piotra Luczyka i Kat & Roman Kostrzewski. Ten pierwszy po czternastu latach wydał album Without Looking Back. W 2005 roku, dwa lata po ostatniej trasie koncertowej zespołu w oryginalnym składzie, na rynku muzycznym pojawił się Mind Cannibals, ósmy album studyjny KATa z nowym wokalistą – Henrym Beckiem. W dodatku po angielsku i bez szatańskich treści. Dla większości fanów kapeli owa sytuacja była niczym nawrócenie. Bez Romana Kostrzewskiego KAT stał się piekłem bez diabła. Jednakże diabeł jest przewrotny i nieobliczalny. Kostrzewski takoż zapragnął mieć swojego Kata i takowego wyczarował. W 2011 roku Roman Kostrzewski & Kat zadebiutował płytą Biało-czarna, która nie sprostała ogromnym oczekiwaniom. Niewypał spowodował, że zespół zaczął wyprawiać dziwaczne rzeczy – od materiału akustycznego po ponowne nagranie debiutanckiego krążka 666. Wiosną tego roku wrócili z nową propozycją o tajemniczym tytule Popiór. Z kolei Luczyk pozostawał w uśpieniu przez czternaście lat, nie licząc niepotrzebnego materiału Acoustic – 8 filmów, zawierającego akustyczne wersje starych numerów z tekstami Kostrzewskiego. Wydany 14 czerwca, dziewiąty album studyjny Without Looking Back od początku wzbudzał schizofreniczne zainteresowanie środowiska metalowego. Piotr Luczyk zapowiadał powrót do muzycznych korzeni, sięgających czasów 666 i Oddechu wymarłych światów oraz komercyjny sukces, przede wszystkim poza krajem. Na szpicy znalazł się tym razem Jakub „Qbek” Weigel, wokalista znany z występów w rockowo-bluesowej grupie Harlem, a teksty podobnie, jak na Minds Cannibals zostały napisane w języku angielskim. W podstawowym składzie znaleźli się ponadto basista Adam „Harris” Jasiński oraz perkusista Mariusz Prętkiewicz. Without Looking Back wygląda przepięknie wizualnie. Zaprojektowana przez Jerzego Kurczaka okładka jest intertekstualnym spoiwem pomiędzy starą i nową drogą katowickiego bandu. Zakapturzona postać w czarnych szatach, dzierżąca w swej prawicy katowski topór, dumnie kroczy przed siebie, a za nią wirują wymarłe światy, trumny i klatka, z której uciekła ponętna niewiasta, znudzona słuchaniem ballad. Pod nogami nieoglądającego się za siebie mściciela płonie ziemia. W lewej ręce KAT niesie dwie ociekające krwią odcięte głowy (czyżby dawnych kumpli, którzy kupczą jego imieniem?). Bijąca z okładki nostalgia jest tak mocna, że chce się pobiec do Empiku i jak najszybciej dokonać zakupu. Za polską dystrybucją, wydanej przez Pure Steel Records płyty, odpowiedzialny jest Metal Mind Productions. Dzięki temu można ją kupić w sklepach stacjonarnych i internetowych w rozsądnej cenie (takiej możliwości nie dostali niestety fani Kata z Romanem Kostrzewskim, bowiem za ich wydany własnym nakładem Popiór trzeba zapłacić wraz z przesyłką ponad 80 złotych). Na Without Looking Back znalazło się dziesięć kompozycji, które jeśli jednak obejrzymy się za siebie sprawiają wrażenie totalnie niekatowskich. Daleko im do trash czy black metalu. Z kolei blisko do hard rocka, momentami melodyjnego rocka i power metalu. Gdzieś pośrodku, niczym skrytobójca, czai się heavy metal. Ów stan rzeczy kładzie cień na powrocie kapeli do korzeni. Tejże muzyce znacznie bliżej do dokonań takich kapel jak Accept, Rage, Judas Priest czy Metallica. Niemniej jednak muzycy zaserwowali mocną dawkę soczystego rockowo-metalowego grania. Najciekawszymi numerami na Without Looking Back są te, w których wykorzystano instrumenty klawiszowe i organy Hammonda. Dynamiczny Let There Be Fire niekoniecznie sprawdzi się jako heavymetalowy klasyk, ale ma predyspozycje do pretendowania do tytułu rockowego przeboju. Wild i More zostały nagrane wręcz perfekcyjnie. To właśnie w nich najczyściej rozbrzmiewają wspominane organy Hammonda, które zamiast mroku wlewają do uszu przyjemne dźwięki. Zwieńczeniem krążka jest klimatyczna ballada The Promise Land, w której sekcja rytmiczna została poszerzona o klawisze, wiolonczelę i skrzypce. Materiał trwa godzinę i wypada naprawdę dobrze. Utwory są dopracowane i powinny zadowolić zwolenników ostrzejszych brzmień. Z pewnością fani zespołu z ubiegłego stulecia rzekną, po przesłuchaniu tego wydawnictwa, że nie ma KATa bez Romana albo nie ma Szatana bez Romana. KAT bez Romana istnieje, czego najlepszym dowodem jest właśnie Without Looking Back. Jednakże nie ma Szatana bez Romana, albowiem w warstwie lirycznej próżno szukać spijania dziewczęcej krwi błony dziewiczej, prącia trzy na metr, diabelskich domów, czekoladowych mszy, łoża wspólnego lecz przytulnego i śmiesznego czorta. Ciężko, żeby ten okręt popłynął dalej bez szatańskich fraz i woni siarki. Piotr Luczyk, jak nikt inny, ma prawo do nagrywania i występowania pod szyldem KAT. Jego problem polega na tym, że dla radykalnych fanów najważniejszej metalowej grupy w Polsce ta nazwa jest zarezerwowana dla Romana Kostrzewskiego. Miejmy nadzieję, że Without Looking Back rzeczywiście doczeka się zagranicznej trasy koncertowej. W Polsce, pomimo solidnego rzemieślniczego materiału, nie wróżę twórcom sukcesu na miarę jakiejkolwiek wcześniejszej płyty kapeli. Krystian Janik Oficjalna strona zespołu: Facebook: Tweet Share 0 Reddit +1 Pocket LinkedIn 0 Z pewnych względów pierwszą recenzją na blogu nie mogła być inna płyta innego zespołu O zespole Kat choć na dobrą sprawę nie trzeba wiele pisać, bo jest to (a w zasadzie była, bo to, co teraz kryje się pod tą nazwą to cytując Zbyszka Stonogę "jest jakieś ku*wa, nieporozumienie") uznawana przez wszystkich za absolutną klasykę i żywą legendę rodzimej sceny metalowej i wszystko zostało o tej grupie powiedziane, to jednak z uwagi na swój wkład w rozwój tego rodzaju muzyki w tym kraju, nie mogło jej tu zabraknąć. Poza tym była i jest ona jedną z głównych inspiracji dla wielu młodych kapel, obiektem zainteresowania środowisk kościelnych oraz spekulacji (a mianowicie tematu rozłamu w kapeli przez konflikt na linii Luczyk - Kostrzewski i ewentualnego pogodzenia obu panów, co na ten moment wydaje się niemożliwe). Przede wszystkim jednak ta recenzja, a raczej zbiór wywodów (mniej lub bardziej spójnie skleconych) wynika z mojego uwielbienia dla tego zespołu i jego dokonań. Suche fakty o składzie, płycie itd Album ukazał się po raz pierwszy w 1988 roku na kasecie przez Polton. źródło z którego pobrano grafikę: Rok później światło dzienne nakładem Pronit pojawiła się płyta winylowa ze zmienioną i obecną na większości wydań okładką autorstwa jest Jerzego Kurczaka, która zyskała miano kultowej. Te wydanie to mokry sen każdego fana metalu. źródło zaczerpnięcia fotografii: Za produkcję odpowiedzialny był Tomasz Dziubiński, za realizację zaś Andrzej Puczyński, Dariusz Gospodarek i Wojciech Postek. Skład zespołu: Roman Kostrzewski - wokal prowadzący Piotr Luczyk - gitara prowadząca, gitara rytmiczna, wokal wspierający Ireneusz Loth - perkusja Krzysztof Stasiak - bass Płyta trwa w zaokrągleniu 39 minut, zawiera 7 utworów: Porwany Obłędem Śpisz Jak Kamień Dziewczyna W Cierniowej Koronie Diabelski Dom cz II Mag-Sex Głos Z Ciemności Bramy Żądz O utworach słów kilka Otwieraczem płyty jest trwający 4:29 minuty Porwany Obłędem. Utwór rozpoczyna się nieoczywistym, tajemniczym dźwiękiem, który może przywodzić na myśl jakieś pozaziemskie zjawiska - kosmiczne (co mogłoby tłumaczyć poniekąd intencje twórców okładki, przedstawiający planety) lub z zaświatów (do czego mógłby nawiązywać mógłby tekst). Po pierwszych odgłosach do uszu słuchacza dobiega chwytliwy riff i powolne, mocarne bębny, lecz w niedługim czasie się to zmienia i kompozycja nabiera tempa. Zmniejszenie obrotów następuje przy powtarzanych kwestiach, które wydają się tłumaczyć o czym jest tekst. Złowieszczy, przejęty głos Romana Kostrzewskiego opowiada o przemianie podmiotu lirycznego w bliżej nieokreślone monstrum, zapowiadającego zemstę na oprawcach stryjka. Dzieje się to nad jego grobem, kiedy to dzieją się niepokojące rzeczy ("nad bramą grobu zawisł cień") Oczywiście nie brakuje "obłędnej" solówki Piotra Luczyka mniej więcej w połowie kawałka. Drugim utworem na płycie jest Śpisz jak Kamień. Choć spokojniejszy, wolniejszy, to i tak agresywny, złowrogi i tajemniczy, głównie z uwagi na tekst. Gdy wydaje się, że utwór zwieńczy kolejna solówka i perkusyjny łomot, następuje rzecz niebywała. Na pierwszy plan idzie akustyczna wstawka, a dotychczas śmiercionośne bębny spokojnie wystukują rytm. W wokalu słychać przejmujący ból, który udziela się również osobie słuchającej i napawa ją jakimś egzystencjalnym żalem. O czym jest ten utwór? Czy jest to swoista podróż wewnątrz siebie, która uświadamia bezsens swojego istnienia? Nieznośny ból doświadczeń i niepowodzeń, będący karą za wzięcie życia w swoje ręce niżeli powierzenia go Stwórcy? Ból od którego ucieczką jest kamienny sen? Być może, choć tylko autor wie, co miał (i czy w ogóle miał) na myśli. Kolejnym utworem o dość kontrowersyjnym tytule, jest budząca oczywiste skojarzenia Dziewczyna W Cierniowej Koronie. Dla bardziej nieuważnego ucha piosenkę można z początku pomylić z następującym w później fazie płyty Głosem Z Ciemności. Kompozycja mimo spokojnego, delikatnego wstępu, wkrótce nabiera na napięciu, które w chwili eksplozji zmienia odczucia o 180 stopni. Ogromna zasługa w tym blastów, które łoją niemiłosiernie niczym baty. Historię zawartą w grubo ponad pięciominutowym kawałku, można poniekąd odczytać przez jego tytuł. Kobieta, którą spotyka kara śmierci i opuszczają siły niebieskie, tylko za to, że zgrzeszy chcąc zaspokoić głód (w domyśle może chodzić o głód bliskości mężczyzny, erotycznego zbliżenia, którego z jakiegoś powodu nie mogła spokojnie zaspokoić). Kim jest rzeczona dziewczyna? Zakonnicą? Wiedźmą? Skazaną na potępienie w wiejskiej, konserwatywnej społeczności młodą dziewczyną? Kto wie. Całości uzupełnia agresywny wokal, który w końcowej fazie utworu nabiera bohaterskiego wydźwięku. Wirtuozerska solówka tym razem wieńczy dzieło. Diabelski Dom cz II to oczywiście kontynuacja opowieści z albumu 666. Nie ma co się rozpisywać o historii - dowiadujemy się co znajduje się we wnętrzu tego miejsca i jakie praktyki miały/mają w nim miejsce. Jeśli myśleliście, że na poprzednich utworach Roman brzmi jak diabeł wcielony, to byliście w błędzie. Tutaj do czynienia mamy z całkowitym opętaniem frontmana, który prezentuje szeroki wachlarz swoich umiejętności wokalnych. Stężenie seksu i satanizmu w tym utworze wykracza 666 razy ponad normę. Być może do napisania liryk do tego numeru inspiracją był film Romana Polańskiego Dziecko Rosemary (przez motyw cielesnego zbliżenia - pewnie wiedźmy z księciem ciemności, w którego wyniku rodzi się rogate dziecko). Niesamowity magnetyzm płynie z tego kawałka - być może przez kuszącą propozycją zawartą w poniższym fragmencie: - Chcesz mieć władzę i moc? Gromić jak mag, dusić jak wąż? Nie wiem czy chcesz, teraz i tu, powiedzieć, Bóg to mój wróg?! Utwór utrzymany w tempie Porwanego Obłędem. Podobnie rzecz ma się w Mag - Sex. Historia człowieka, który odnaleziony wpółżywy przez wiedźmy, zostaje przez nie wychowany i wraz z upływem lat zyskuje niebywałą moc w wiadomej dziedzinie, która daje mu nieśmiertelność. Jeden z utworów do których tekst znam na pamięć i który chciałbym usłyszeć na żywo. Spokojny wstęp jak to bywa u zespołów metalowych szybko staje się przeszłością, a eksplodująca czarcia energia pochłania każdego, komu dotrze do aparatu słuchu. Przedostatnią kompozycją jest wspominany przez podobieństwo do Dziewczyny... Głos Z Ciemności. Metalowa ballada, która wycisza i pozwala dojść do siebie słuchaczowi po morderczych poprzedzających ją utworach. Nie znaczy to, że jest to coś miałkiego. Teksty są tajemnicze, niejednoznaczne, trudne do zinterpretowania i zrozumienia przez ludzki rozum, ale zrozumiały przez wnętrze. Koniec utworu to nagły przypływ mocy. Znów pojawia się piekło, czarci fallus i pochwała dla szczerości, która obecna jest w miejscu przeznaczonym dla potępionych dusz i której nie ma w rzeczywistości kreowanej przez Kościół. Album kończy numer Bramy Żądz. Utwór opowiadający o wyższości nieświętej prawdy nad cnotliwym kłamstwem. O potępieniu i pogardzie jakim kościelny establishment darzy kobiety, które nie ukrywają swoich potrzeb seksualnych i bez skrupułów je zaspokajają. Policzek w ciemiężący światopogląd sytuujący kobiety i ich potrzeby w drugiej kolejności. Prawdziwy feministyczny manifest!(śmiech) Jeżeli chodzi o tempo utworu, to jest ono szybkie i nie różni się od poprzednich. Ocena i opinia Jak wspominałem na początku - Kat to jeden z moich ukochanych zespołów, a Oddech... to chyba moja płyta ulubiona (a w każdym razie pierwsza jaką zakupiłem), choć każdorazowy odsłuch każdego albumu do Szyderczego Zwierciadła włącznie, stanowi dla mnie nie lada przeżycie. Album ten jest niesamowicie dziki, ogromną mocą są tu gitarowe solówki, miażdżące bębny i cierpki wokal. Choć wielu ludzi bawią teksty Kostrzewskiego (szczególnie te nowe), to trzeba przyznać, że bez jego poetyckiego drygu (stąd też interpretacja każdego z nich był dla mnie nie lada wysiłkiem intelektualnym) Kat nie byłby tym, czym jest (a raczej był). Subiektywna ocena: 666/10 Tradycyjnie załączam zdjęcie posiadanych egzemplarzy posiadanych w moich zbiorach. Dla ciekawskich: cd to reedycja Metal Mind z 2016 roku (także żaden RARE), zaś kasetę wydał w roku 1996 Silverton. Zamierzam poruszyć na stronie jeszcze niejednokrotnie temat zespołu KAT, również/przede wszystkim w pasmie Metalowych Rozkmin. do konta ProNa żywoMuzykaRankingiWydarzeniaAktualności Subskrybuj Zaloguj się Zarejestruj się Ulepsz do konta ProNa żywoMuzykaRankingiWydarzeniaAktualności Zaloguj sięZarejestruj się Dostępna jest nowa wersja aby wszystko działało poprawnie, przeładuj serwis. Kat - Oddech wymarłych światów Przejdź do profilu wykonawcy Kup album Ładowanie Słuchaczy 1 Scrobble 10 Słuchaczy 1 Scrobble 10 Przejdź do profilu wykonawcy Kup album Ładowanie Dołącz do innych i śledź ten album Scrobbluj, szukaj i odkryj na nowo muzykę z kontem Zarejestruj się w Czy masz jakaś grafikę dla tego albumu? Dodaj grafikę Dołącz do innych i śledź ten album Scrobbluj, szukaj i odkryj na nowo muzykę z kontem Zarejestruj się w Czy znasz jakieś podstawowe informacje o tym albumie? Rozpocznij wiki Powiązane tagi katDodaj tagiWyświetl wszystkie tagi Nie chcesz oglądać reklam? Ulepsz teraz Zewnętrzne linki Apple Music Nie chcesz oglądać reklam? Ulepsz teraz Shoutbox Javascript jest wymagany do wyświetlania wiadomości na tej stronie. Przejdź prosto do strony wiadomości O tym wykonwacy Czy masz jakieś zdjęcia tego wykonawcy? Dodaj zdjęcie Kat - Oddech wymarłych światów 73 słuchaczy Powiązane tagi kat Czy znasz jakieś podstawowe informacje o tym wykonawcy? Rozpocznij wiki Wyświetl pełny profil wykonawcy Nie chcesz oglądać reklam? Ulepsz teraz Zewnętrzne linki Apple Music Zwyżkujące utwory 1 2 3 4 5 6 Wyświetl wszystkie zwyżkujące utwory Aktualności API Calls

kat oddech wymarłych światów recenzja